ég hef komist að hræðilegum hlut, þetta er sko skelfingin ein...
allar þær myndir, sem eru annað hvort teknar að mér óaðvitandi eða það snögglega að ég næ ekki að setja upp sparibrosið (sem ég er reyndar enn að vinna í...) eru hryllilegar. ég er svo reið á svipinn og fúl að ef ég myndi mæta mér úti á götu þá færi ég að skæla! 
ég bretti brýnnar óspart en ekki í þeim tilgangi að lýsa vanþóknun á einhverju eða vera í fýlu, það er bara svona eins og hvíldarsvipurinn minn. þar að auki píri ég augun meira en góðu hófi gegnir, af því að ég sé ekki nógu vel og gleraugun eiga það ansi oft til að gleymast í húsinu á horninu. toppurinn minn gerir mig heldur ekki beint vingjarnlega.


nú eruði flest komin með ágæta mynd í kollinn af þessum ófögnuði, en ég ætla samt að koma hérna með ferskt og brakandi gott dæmi:

þetta er mynd sem er tekin úti í hrísey. þetta var yndislegur dagur og ég skemmti mér konunglega með móður minni og systur. ekki með nokkru móti get ég útskýrt það af hverju andlitið á mér er svona! þetta er ekki góður svipur og ég get sagt ykkur það að ég fótósjoppaði hrukkuna á milli augnanna af (sem sigurjón kallar andlitsrass) til þess að ég þyrfti ekki að segja aldurstakmark á loppuna, því fyrir fótósjopp er þessi mynd ekki öllum aldri bjóðandi. 
fyrir ykkur sem ekki vitið það þá er ég verðandi félagsráðgjafi og hefur mig alltaf langað að vinna með börnum... hvernig á það eftir að ganga?


"krakkar komiði til mín" segir konan sem er eins og svangur úlfur á svipinn.
æjh... ætli ég verði ekki bara að treysta á guð(?) og lukkuna.