það er ótrúlega fátt sem gleður mig jafn mikið og vorið. ég fæ ekki nóg að tala um það og ég kem aldrei til með að hætta því. ég held meira að segja að mér finnist það skemmtilegra en sumarið út af spennunni sem myndast. 
fyrsta lóukvakið fær mig til þess að skríkja af gleði og mér finnst ekkert yndislegra en að sofna við fuglasöng og vakna í birtu. stundum get ég ekki með nokkru móti áttað mig á því hvernig ég hef veturinn af, mér leiðist svo skammdegið. 

sorrý - ég verð alltaf mjög væmin á vorin. alveg ósjálfrátt! (og af þessum myndum að dæma hætti ég líka að klippa mig. það stemmir alveg, svona miðað við hárið á mér í dag).